De twee-statenoplossing: reddingsboei voor “Israël”, niet voor Palestina

Steeds meer Westerse staten presenteren de roep om een twee-statenoplossing als een morele en rechtvaardige stap. Maar wie achter de façade kijkt, ziet dat het niets te maken heeft met compassie voor de Palestijnen of het erkennen van hun recht op vrijheid. Integendeel: het is een politieke noodgreep, ingegeven door druk van hun eigen bevolking en het dreigende verlies van de legitimiteit van de zionistische entiteit.

De publieke opinie in het Westen verschuift. Steeds meer mensen zien de feiten onder ogen: de systematische verwoesting van Gaza, de etnische zuivering, en de genocide die live via hun schermen te volgen is. Overheden die decennialang zonder scrupules “Israël” de hand boven het hoofd hielden, voelen de druk van hun achterban. Niet omdat zij plotseling begaan zijn met het lot van de Palestijnen, maar omdat het niet langer verkoopbaar is om onvoorwaardelijk aan de kant van “Israël” te staan.

Daar komt nog bij dat westerse staten zich steeds bewuster worden van hun eigen juridische en morele kwetsbaarheid. Het Internationaal Gerechtshof spreekt over genocide, mensenrechtenorganisaties stapelen de rapporten op, en de medeplichtigheid van westerse regeringen komt steeds nadrukkelijker in beeld. Niet alleen actief, maar ook passief, door het blijven leveren van wapens, diplomatieke dekking en politieke legitimiteit.

Dit betekent geenszins dat de eeuwige loyaliteit aan “Israël” wordt opgegeven. Integendeel. Het protest richt zich slechts op Netanyahu en zijn huidige koers, omdat die “Israël” zelf in gevaar brengt. Want als “Israël” op deze voet doorgaat, namelijk met permanente oorlog en vernietiging, dan wordt de draagkracht voor het bestaan van de “Joodse staat” steeds kleiner, zowel in de regio als internationaal. Het is precies om díe reden dat de twee-statenoplossing opnieuw van stal wordt gehaald: niet als redding van Palestina, maar als waarborging van “Israëls” toekomst.

In de westerse visie moet die Palestijnse staat dan wel voldoen aan hun voorwaarden: volledig gedemilitariseerd en onder toezicht van “Israël” en in lijn met westerse normen en waarden. Een staat zonder echte soevereiniteit, volledig onderworpen aan het koloniale project dat “Israël” sinds 1948 belichaamt. Met andere woorden: een “staat” die de bezetting en overheersing niet beëindigt, maar consolideert.

Zelfs als er twee staten opgericht zou worden, wat gebeurt er dan met al het leed dat “Israël” de afgelopen 77 jaar heeft veroorzaakt? Met de vernietiging van Gaza, de genocide, de etnische zuivering en de geplunderde landerijen? Helemaal niets. Net zoals westerse koloniale ondernemingen in de moslimwereld nooit consequenties hebben gehad voor hun misdaden van onderdrukking, plundering en verwoesting.

Daarom is het van levensbelang dat moslims niet met emoties reageren op deze schijnoplossingen, maar met de visie die de Islam hen biedt. Palestina is geen humanitair dossier dat wacht op westerse barmhartigheid. Het is een islamitische kwestie, en de oplossing ligt niet in de genade van seculiere, koloniale en kapitalistische staten, maar in de bevrijding van Palestina door de moslims zelf. Alleen dan kan recht worden gedaan aan de slachtoffers en kan het koloniale project in het hart van de islamitische wereld werkelijk tot een einde komen.

De twee-statenoplossing mag dan klinken als een stap richting “vrede”, in werkelijkheid is het een poging om “Israël” te redden van zijn eigen ondergang en om het Westen te vrijwaren van de last van medeplichtigheid.

Okay Pala Mediavertegenwoordiger Media Bureau Hizb ut Tahrir Nederland