De Dubbelzinnige Rol van Internationale Gerechtigheid: Zuid-Afrika, “Israël” en de bevrijding van Palestina

Het Internationaal Gerechtshof (ICJ) van de VN heeft een tussenuitspraak gedaan in de zaak van Zuid-Afrika tegen “Israël” over de situatie in Gaza. Het ICJ heeft “Israël” opgedragen maatregelen te nemen om directe aanzetting tot genocide in zijn oorlog in Gaza te voorkomen, maar heeft geen staakt-het-vuren bevolen. 

In haar uitspraak beschuldigde het ICJ “Israël” niet van het plegen van een genocide, maar sommeerde het land om het geweld niet te laten escaleren tot een genocide. Dit terwijl de genocide en etnische zuivering in Gaza momenteel gaande zijn en zich voor de ogen van de wereld voltrekken. Bovendien is de ambitie tot genocide meerdere malen bevestigd door officiëlen in “Israël”. Concluderend bieden zowel deze tussenuitspraak als de definitieve uitspraak – die nog jaren op zich kan laten wachten – geen enkele bescherming tegen de huidige genocide. 

Het aanspannen van deze zaak bij het ICJ, en dus bij de VN, lijkt eerder een politieke zet dan een effectieve middel om het leed te stoppen. Het is bovendien ongebruikelijk om te denken dat een dergelijke politieke zet, die druk uitoefent op “Israël”, plaatsvindt buiten de huidige geopolitieke machtsverhoudingen in de wereld. Zuid-Afrika, met zijn verleden van apartheid, vervult eerder een symbolische dan een leidende rol in deze context. Daarom is het waarschijnlijker dat de werkelijke aanjager de Verenigde Staten zijn, die zich op het internationale toneel profileren met een exclusief recht als het om “Israël” gaat. De VS presenteren zich als de grote broer en beschermheer van “Israël”.

Het is daardoor aannemelijker dat de Verenigde Staten, via Zuid-Afrika, de druk op “Israël” proberen op te voeren. Hoewel de VS meerdere keren hun ongenoegen hebben geuit over de zaak die tegen “Israël” werd aangespannen, waarbij het ministerie van Buitenlandse Zaken van de VS verklaarde: “Wij blijven geloven dat beschuldigingen van genocide ongegrond zijn”, herhaalden zij hun standpunt dat “Israël” “alle mogelijke stappen moet ondernemen” om burgerslachtoffers tot een minimum te beperken, de humanitaire hulp te vergroten en ontmenselijkende retoriek in te dammen.

De Verenigde Staten steunen “Israël” en zijn voortbestaan, maar de militaire escalatie die tot genocide heeft geleid, veroorzaakt instabiliteit in de regio. Bovendien keert de publieke opinie zich dusdanig tegen “Israël” dat het standpunt van de VS steeds moeilijker te verdedigen valt. De VS hebben van de Netanyahu-regering geëist dat ze hun militaire aanwezigheid en acties in de regio verminderen. “Israël” heeft deze eis echter genegeerd en heeft in plaats daarvan zijn militaire acties geïntensiveerd. De recente aankondiging van de VS om hun vliegdekschip uit de regio terug te trekken, suggereert een voorkeur voor diplomatie boven directe militaire betrokkenheid en escalatie. Dit komt omdat de VS al langere tijd streven naar een stabieler Midden-Oosten, waarin “Israël” erkend wordt en samenwerkingsverbanden met moslimlanden in de regio worden gerealiseerd. Voorbeelden hiervan zijn het normalisatieproces en de Abrahamakkoorden tussen Arabische landen en “Israël”. De VS willen hun focus verleggen naar China als opkomende rivaal, maar worden door “Israël” meegetrokken in het conflict, wat hun eigen belangen beïnvloedt. Deze verschillende benaderingen tussen de VS en “Israël” leggen een spanningsveld bloot in hun onderlinge relatie.

De uitspraak van het Internationaal Gerechtshof (ICJ) schiet tekort in het erkennen van de volledige omvang en ernst van de huidige situatie in Gaza en heeft niet kunnen bijdragen aan het stoppen van de genocide. Dit onthult wederom het ware, lelijke gezicht van de koloniale machten, die enkel om hun eigen belangen geven. Het zoeken van hulp bij de Verenigde Naties en het nastreven van recht en rechtvaardigheid bij andere westerse instanties is in feite een beroep doen op koloniaal georiënteerde instellingen, die aan de basis staan van ellende, verderf en bloedvergiet op aarde. Dit benadrukt opnieuw de noodzaak voor een zelfvoorzienende benadering door de islamitische Oemma. De oplossing ligt in de handen van de moslims zelf, door hereniging en door het bundelen van krachten en middelen.

Okay Pala directeur Media Bureau Hizb ut Tahrir Nederland